دستگیری حضرت موسی بن جعفر (علیه السلام) به دستور هارون الرشید ملعون
20 شوال ، سال 179 هجری قمری

هارون یکی از خلفای ستمگر عباسی هم‏ دوره با امام موسی ابن جعفر علیه ‏السلام ،
از بیم محبوبیت و نفوذ امام ، کسانی را در مدینه بر حضرت گماشته بود
تا از آن‏چه در گوشه و کنار خانه امام علیه ‏السلام می‌گذرد ، وی را آگاه کنند.
او از محبوبیت بسیار و معنویت نافذ امام علیه‏ السلام سخت بیمناک بود.

نفوذ معنوی امام موسی علیه ‏السلام در دستگاه حاکم به ‏حدی بود که کسانی مانند
علی بن یقطین صدراعظم (وزیر) دولت عباسی ، از دوستداران حضرت موسی بن جعفر علیه ‏السلام بودند
و به دستورات حضرت عمل می‌کردند.

سرانجام بدگوئی‏ هایی که اطرافیان از امام کاظم علیه ‏السلام کردند در وجود هارون کارگر افتاد.
وی در سفری نیز که در سال 179ق به حج رفت، بیش از پیش به عظمت معنوی امام علیه‏ السلام
و احترام خاصی که مردم برای امام موسی الکاظم علیه ‏السلام قائل بودند، پی برد.
هارون سخت از این جهت، نگران شد.
وقتی به مدینه آمد و قبر منور پیامبر اکرم صلی‏الله علیه و آله و سلم را زیارت کرد،
تصمیم بر جلب و دستگیری امام علیه ‏السلام یعنی فرزند پیامبر صلی‏ الله علیه و آله و سلم گرفت.

وقتی قرار شد آن حضرت را از مدینه به بصره آورند، دستور داد چند کجاوه به کجاوه امام علیه ‏السلام ببندند
و بعضی را نابهنگام و از راه‏های دیگر ببرند، تا مردم ندانند که امام علیه‏ السلام را به کجا و با کدام کسان بردند،
تا یأس بر مردمان چیره شود و به نبودن رهبر حقیقی خویش خو گیرند و سر به شورش و بلوا برندارند
و از تبعیدگاه امام علیه ‏السلام بی‌خبر بمانند.

این‏ همه بازگوکننده بیم و هراس دستگاه بود.
هارون، امام موسی کاظم علیه‏ السلام را - با چنین احتیاط‌ ها و مراقبت‏ هایی - از مدینه تبعید کرد
و چندین سال امام علیه ‏السلام از این زندان به آن زندان انتقال می‌یافت.
شگفت آن‏که، هارون با توجه به شخصیت والای موسی بن جعفر علیه ‏السلام
پس از درگذشت و شهادت امام علیه ‏السلام نیز اصرار داشت تا مردم این خلاف حقیقت را بپذیرند
که حضرت موسی بن جعفر علیه ‏السلام مسموم نشده بلکه به مرگ طبیعی از دنیا رفته است.